Не я б’ю, вярба б’е…
Не я б’ю, вярба б’е…
Вярба пачынае цвісці вельмі рана, але гэтыя кветкі незвычайныя. Невялічкія шэрыя пупышкі на галінках нагадваюць поўсць ката ці маладой авечкі, таму ў народзе цвітучую вярбу яшчэ называюць «коцікамі», «авечкамі» ці «барашкамі». Усходнія славяне ўшаноўвалі вярбу за тыдзень да Вялікадня – у Вербную нядзелю.
Не я б’ю, вярба б’е…
Асноўнай абрадавай падзеяй гэтага святочнага дня стала наведванне царквы з мэтай асвяціць галінкі вярбы, якім прыпісваліся шматлікія магічна-аздараўленчыя ўласцівасці. Звычай асвячаць галінкі дрэва вядомы са старажытных часоў у многіх народаў свету. Асноўны яго сэнс – дрэва, якое раней за іншыя адгукваецца на веснавое цяпло, на прабуджэнне зямлі, павінна перадаць сваю моц, здароўе, прыгажосць чалавеку і хатнім жывёлам.
Галінкі вярбы рыхтавалі загадзя. Звязвалі ў пучкі па тры ці пяць і ўпрыгожвалі кветачкамі з каляровай паперы або нават кветкамі, спецыяльна нарыхтаванымі і
засушанымі з лета, а таксама рознакаляровымі стужкамі. Той, хто прыносіў дадому пасвечаныя галінкі, злёгку сцёбаў імі ўсіх дамачадцаў, перш за ўсё дзетак, і прыгаворваў:
Не я б’ю, вярба б’е,
За тыдзень – Вялікдзень.
Хвора ў лес на верас,
А здароўе ў косці!
Вось і ўдзельнікі гуртка “Умелыя ручкі” разам з кіраўніком Жвалікоўскай Н.А. рыхтаваліся ў гэтую суботу да Вербнай нядзелі: рабілі галінкі вярбы.
